Kişisel verilerin korunması ihtiyacı, yazılım kullanımının ve otomatik veri işleme faaliyetlerinin yaygınlaşmasıyla beraber daha hissedilir hâle gelmiştir. Eskiden sadece devletler büyük miktarlarda veri tutarken, günümüzde özel şirketlerin de çok büyük sayılarda veriyi işler hâle getirmesiyle beraber, gerçek kişilerin kişisel verilerinin korunması gereksinimi artmıştır.
2010 Anayasa değişikliğiyle beraber kişisel verilerin korunması hakkı, Türkiye Cumhuriyeti Anayasası'nda yer alarak bir temel hak ve özgürlük vasfını kazanmıştır. 2005 yılında Türk Ceza Kanunu'na kişisel verilere ilişkin suçlar eklenmiştir. Ancak kişisel verilere ilişkin özel bir kanunun henüz bulunmaması ve konuya ilişkin birçok kavramın iç hukukumuzda açık bir şekilde tanımlanmamış olması, bu suçlara ilişkin uygulamada belirsizlikler ortaya çıkarmıştır. 2016 yılında yürürlüğe giren ve Avrupa Birliği Genel Veri Koruma Tüzüğü'nün önceli olan 95/46/AT sayılı Yönerge esas alınarak hazırlanan Kişisel Verilerin Korunması Kanunu ile bu sorunun aşılmasında önemli bir yol katedilmiştir.
KVKK'nın istisnalarını düzenleyen 28. maddesiyle, geniş veri işleme alanları kapsam dışına çıkartıldığından, eserde KVKK'nın istisnalarına odaklanılmıştır.
Eserde öncelikle kişisel verilerin korunması hukukuna ilişkin temel kavramlar, temel aktörler, konu açısından son derece önemli olan kişisel verilerin korunması hukukuna ilişkin başlıca hukuki düzenlemeler açıklanmış, Kanun'a ilişkin temel bilgiler verilmiştir. Sonrasında, Kanun'un tam istisna hükümlerinin yer aldığı 28/1 maddesi ve 28/2 maddesiyle düzenlenen kısmi istisnalar incelenmiş ve tartışılmıştır.
Bu istisna düzenlemelerinin birçoğunda bulunan kapsam belirsizliklerine odaklanılmış; Kişisel Verileri Koruma Kurulu, adli yargı ve Anayasa Mahkemesi kararlarında bulunan yorumlar, öğretideki görüşler, Avrupa Birliği ve Avrupa Konseyi düzenlemelerindeki benzer hükümler ve KVKK'nın yürürlüğe girme sebepleri incelenerek, bu belirsizliklere ışık tutulmaya çalışılmıştır.
