“Avrupa’nın birçok yerlerinde anaları koruma kuruluşlarının her mahallede yardım evleri vardır. Seyyar hemşireler fakir mahalleleri dolaşarak gebe kadınları, emziklileri, yeni doğmuş çocukları daima kontrol ederler. Gıdasız analara ve çocuklara gıda verilir, hastalara bakılır, bu yardımı istemeyenler bile mecburi surette bunu kabul ederler. Biz bunu yapmıyoruz. Bari artık bir sanayi memleketi olan memleketimizde çalışanları koruyan teşekküller ve tasarruf kasaları yapalım. Her medeni memlekette olduğu gibi bizim memleketimizde de işsize yardım yapılsın. İstanbul’un ortasında, evet, medeni insanlarla dolu bu şehrin içinde emzikli bir ananın ve yavrusunun açlık çekmesinden daha müthiş bir facia olamaz.” Suat Derviş’in bu kitapta yer alan röportaj dizileri, daha önce yayımladığımız Çöken İstanbul’dakilerin devamı niteliğinde. Yine İstanbul, yoksulluk, çaresizlik... Bu defa merkezinde kadınların ve çocukların olduğu röportajlar. Derviş, görmezden gelinenlerin, hakkı yenilenlerin, yok sayılanların sesi olmaya devam ediyor. Feride Çetin, “Bazı Kadınlar, Bazı Çocuklar” başlıklı sonsözünde Suat Derviş’in emeğini pek çok açıdan değerlendiriyor: Bu röportajların beni en etkileyen yanı, Suat Derviş’in idealist ve hemcinslerini yüreklendirmeye yönelik yorumları oldu. Bunun nedeni acaba genç Cumhuriyet’teki her eşyaya sinmiş pembe ruh hâli mi? Dönemin yüzünü üretim ve yeniden yapılanmaya çevirmiş bakışının etkisi de olabilir. Derviş’in satır aralarında bile hissedilen net bir kavrayışı, iyi bir gözlem gücü var.
Tanıtım Metni
