Devletlerin yabancıları sınır dışı etme yetkisi egemenlik ilkesinin temel bir yansımasıdır. Ancak bu yetki günümüzde ulusal düzenlemeler haricinde aynı zamanda mülteci hukuku ve uluslararası insan hakları normları ile özellikle geri göndermeme (non-refoulement) ilkesi çerçevesinde değerlendirilmekte ve önemli ölçüde sınırlandırılmaktadır.
Bu kitap, Türkiye'deki hukuk araştırmaları açısından önemli bir eksikliği gidermeyi amaçlamakta ve sınır dışı kararlarının hukuki temellerini insan hakları ve karşılaştırmalı hukuk bağlamında yeniden ele almaktadır. Vatandaşlar ve yabancılar arasındaki temel ayrımı esas alarak, devletin sınır dışı yetkisinin dönüşen doğası irdelenmekte ve bu yetkinin uluslararası yükümlülüklerle nasıl çatıştığı veya nasıl uyum sağladığı kapsamlı bir şekilde analiz edilmektedir.
Kitap aynı zamanda sınır dışı uygulamalarının tamamlayıcısı konumundaki geri dönüş, geri itme ve tampon bölge gibi alternatif yöntemleri de inceleyerek, bunların günümüzde göç ve mülteci hukuku literatüründeki artan önemine dikkat çekmektedir. Uluslararası hukuk, idare hukuku, Avrupa Birliği hukuku ve Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi hukuku çerçevesinde yapılan karşılaştırmalı analizlerle desteklenen bu kitap, Türk hukukundaki düzenlemeleri de göz önünde bulundurarak, küresel göç, ulusal güvenlik ve insan hakları arasındaki hassas dengeye eleştirel bir perspektiften yaklaşmaktadır.
Güncel literatür ve yüksek yargı kararlarının ışığında hazırlanan bu eser, akademisyenler, bu alandaki hukukçular ve göç politikaları üzerine çalışan tüm araştırmacılar için önemli bir başvuru kaynağı niteliğindedir.
