Yapay zekâ destekli sistemler, akıllı cihazlardan, otonom araçlardan, sohbet botlarından otomatik ticaret algoritmalarına kadar birçok alanda günlük yaşamın ayrılmaz bir parçası haline gelmiştir. Ancak bu teknolojilerin hızla gelişmesiyle birlikte, sebep oldukları zararlar hukukun farklı alanlarında yeni tartışmaları gündeme getirmiştir. Geleneksel hukuk kurallarının, öğrenme yetisine sahip, otonom kararlar alabilen ve insan müdahalesi olmaksızın hareket edebilen yapay zekâ sistemlerine uygulanabilirliği belirsizliğini korumaktadır. Bu bağlamda, yapay zekânın hatalı kararları veya yol açtığı zararlar karşısında hukuki sorumluluğun kimde olduğu sorusu, çağdaş hukuk sistemleri açısından kritik bir inceleme konusudur.
Bu çalışma, yapay zekâ sistemlerinin hukuki statüsünü disiplinlerarası bir yaklaşımla ele almakta; sosyoloji, felsefe ve hukuk bağlamında kişilik kavramını irdeleyerek, yapay zekâya hukuki kişilik tanınmasının imkânını değerlendirmektedir.
Günümüzde yapay zekâ sistemleri, çoğunlukla bir sözleşme ilişkisi çerçevesinde edinilmekte ve kullanılmaktadır. Bu durum, yapay zekâ sistemlerinin sebep olduğu zararların tazmini meselesini, özellikle 6502 sayılı Tüketicinin Korunması Hakkında Kanun çerçevesinde sözleşmeye dayalı sorumluluk açısından önemli hukuki soruları gündeme getirmektedir. Bu bağlamda, yapay zekâ sistemlerinin ayıplı mal veya hizmet olarak nitelendirilmesi halinde, ayıptan doğan sözleşmesel sorumluluğun hukuki çerçevesi ile tarafların hak ve yükümlülükleri ele alınmakta, ayrıca tüketicinin bu sistemlerde ortaya çıkan ayıplar karşısında sahip olduğu seçimlik haklar ve bunların hukuki temelleri analiz edilmektedir.
Bu eser, yapay zekâ teknolojilerinin hukuki sorumluluk rejimleri karşısında doğurduğu zorlukları anlamak ve bu alandaki hukuki düzenleme ihtiyacını analiz etmek isteyen araştırmacılar, özellikle hukukçular, akademisyenler ve öğrenciler için kapsamlı bir kaynak sunmaktadır.
