Kitabın ilk ve en uzun bölümünde Booth “kararlı ironi” olarak adlandırdığı, açık seçik retoriksel tasarılarla yapılan ironi türüyle ilgili eserleri ele alıyor. Ardından tasarlanan kararsızlıklara, yorumlamaya direnen ve sonuçta Romantik dönemden beri eleştiride takıntı haline gelen “sınırsız mutlak olumsuzluklar”a neden olan ironilere dönüyor.
Profesör Booth ironik bir şekilde, kavranılamazın kavranamayacağının her zaman farkındadır.
Ancak Samuel Beckett gibi kararsız ironistleri yakından inceleyerek anlamsızlıkla ilgili en azından ortak klişelerimizin gözden geçirilmesi gerektiğini gösteriyor. Sonuç olarak, Platon’un yardımıyla her iddianın ironi ruhuyla dipten oyulabileceği ile ilgili uzlaşıma kapalı her iddiayı tehdit eden çarpık paradoksları açıklıyor.
“Bu kitap türsel ve retoriksel araçlarla ilgili tartışmalar için bir dönüm noktası olarak yıllarca
hizmet verecektir.” –Library Journal
“İroninin Retoriği bildiğim kadarıyla ironiyle ilgili en iyi kitaptır… Bence bu kitap gerçek edebiyat okuru ve edebiyat öğretmenlerinin hemen dikkatini çekip gelecekte de okunmaya ve değer görmeye devam edecek”. – George P. Elliott, Syracuse University
