"Melekler," diyor annem, "melekler.
Bir çocuğu başka kim gezdirir?"
Ömer Erdem, bu kez, şiirin parlattığı diliyle çocuğa ve çocukluğuna dönüyor.
Sıklıkla anılarından yola çıkarak, belleğin hem kişisel hem kültürel dokusunu yeniden örüyor. Toroslar'ın eteklerinden sert ve açık Bozkır'ın taş duvarlarına, kasaba sokaklarından ev içlerine uzanan bir yolculuk. Çocukluğu, yalnızca geçmişin değil, insan varoluşunun kaynağı olarak ele alıyor ve bir duygular bütünü olarak yeniden kuruyor. Hatırlamak bir nostalji değil; insanın kendini, doğayı ve zamanı yeniden anlamlandırma cesareti olarak öne çıkıyor.
Çocuğu Gezdiriyorlar hafızanın katmanlarında kültür ve duyarlıkla yankılanan bir çocukluk atlası.
Bir kova suya kanmayacak çocuk bulamazsınız. Çocuğa mutlu olmak için bir kova su yeter de, büyükler denize doymaz.
