İfade alma işlemi; ceza muhakemesi hukukunun normatif yapısında sadece bir delil toplama yöntemi değil, temel hukuki ilkelerin de somutlaştığı kurumsal bir arayüzdür.
Bu çalışma da 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 145, 147 ve 148. maddelerini esas alarak, ifade alma sürecinin yapısını, hukuki sınırlarını, kovuşturma evresindeki görünümünü ve delil rejimindeki yerini derinlemesine incelemektedir. Ayrıca yasak sorgu yöntemlerinin delil niteliğine etkileri, güncel yargı içtihatları ve öğretideki tartışmalar çerçevesinde ele alınmaktadır.
İfade alma, hem hukuk sistemi içinde hem de sosyal bilimlerin kesişim noktasında yer alır. İnsanın anlatı dünyası, sosyal-psikolojik kişiliği ve iletişim biçimleri ifadenin güvenilirliğini ve anlamını şekillendirir. Bu disiplinlerarası yaklaşım, ifade alma sürecinin çok boyutlu doğasını kavramada anahtar rol oynar.
Bu kitap; adaletin yalnızca sonuca değil sürece de bağlı bir değer olduğunu hatırlatarak, hakikatin meşru zeminde inşasını sağlayan hukuki örgüyü, ifade alma kurumu üzerinden çözümlemektedir. İfade işlemi, burada salt bir beyan olmanın ötesinde insan iradesinin devlet otoritesiyle kesiştiği en kırılgan eşik olarak yapılaşır. Eser, bu eşikte biçimlenen ifade alma sürecini, hem teorik kökleriyle hem de uygulamada karşılaşılan çatlaklarıyla ele alırken; maddi gerçeğe ulaşma idealinin hukuki güvencelerle nasıl dengelendiğini ve sınandığını çok katmanlı bir perspektifle ortaya koymaktadır.
