“Teşkilat bir yandan Parti [Milli Selamet Partisi] tarafından tanınmış belirli bir özerk alan içerisinde hareket edebiliyordu ancak diğer yandan Parti tarafından hoş görülmeyecek hamleler yapmamaya özen göstermeliydi. Gençlik hareketinin ülkücü harekette olduğu gibi Parti’ye nüfuz ederek onu içeriden dönüştürme şansı yoktu, çünkü mevcut siyasi elitler söz konusu yukarı doğru hareketliliğin önünü özenle kapatmışlardı... Teşkilat ne tam olarak Parti’nin teşkilatıydı ne de ondan bağımsızdı.”
Milli Görüş’ün 1970’lerdeki partisi olan Milli Selamet Partisi’nin gençlik örgütü Akıncılar, Türkiye’de İslâmcı gençlik hareketinin kritik bir geçiş döneminin aynasıdır. Milliyetçilikle içli dışlı “Milli Türk Talebe Birliği İslâmcılığından”, daha “yalın” bir İslâmcılığa geçiş sürecidir bu. İki etkinin, Necip Fazıl’ın ve 1979’dan itibaren İran devriminin damgasını vurduğu, onların yanı sıra yer yer dönemin canlı sosyalist hareketinden de esinlenilen bir arayış dönemi…
Ertuğrul Zengin, emek ürünü incelemesinde, bu buhranlı dönemin ideolojik tartışmalarını önümüze seriyor. Bu arada Akıncılar’ın temel meselelerinden birinin de “aksiyon” ortaya koyma, “aktif mücadeleye” geçme isteği ile 1970’lerin ikinci yarısında tırmanan silahlı şiddetten uzak durma kaygısı arasındaki gerilim olduğunu gösteriyor. Akıncılar Hareketi, Akıncı gençlerin toplumsal-kültürel profili hakkında da oldukça ayrıntılı bir resim çiziyor.
